بسم الله الرحمن الرحیم

إِنَّهُ کَانَ فَرِیقٌ مِّنْ عِبَادِی یَقُولُونَ رَبَّنَا آمَنَّا فَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَا وَأَنتَ خَیْرُ الرَّاحِمِینَ

فَاتَّخَذْتُمُوهُمْ سِخْرِیًّا حَتَّى أَنسَوْکُمْ ذِکْرِی وَکُنتُم مِّنْهُمْ تَضْحَکُونَ

إِنِّی جَزَیْتُهُمُ الْیَوْمَ بِمَا صَبَرُوا أَنَّهُمْ هُمُ الْفَائِزُونَ

به نام خداوندی که هم رحمت عام برای تمام بندگانش دارد و هم رحمت خاصی مخصوص مومنان..

حقیقت این است که گروهی از بندگان من در دنیا میگفتند:

پروردگارا ایمان آوردیم..

پس مارا ببخشای و برما رحمت آور که تو از رحمت آورندگانی..

ولی شما آنان را به تمسخر گرفتید تا آنجا که تمسخرتان از مومنان شما را

از یاد من به فراموشی انداخت

و شما همواره به آنان میخندیدید

من هم امروز که روز جزاست مومنان را به پاس اینکه در برابر ریشخند شما

شکیبایی کردند و بر یاد من استوار بودند

پاداش دادم که تنها آنان سعادتمند باشند.

آیات 109-111 سوره مبارکه مومنون

.

.

.

.

اگر شکیبا نیستی

در محضر کلام امیر بنشین….

امیر مومنان، علی علیه السلام:

إن لَم تَکُن حَلیما فَتَحَلَّم فَإِنَّهُ قَلَّ مَن تَشَبَّهَ بِقَومٍ إِلاّ أَوشَکَ أَن یَکونَ مِنهُم؛

اگر بردبار نیستی خود را بردبار نشان ده

و بردباری را برخود تحمیل کن زیرا

کمتر اتفاق می افتد کسی خود را شبیه قومی گرداند

و یکی از ایشان نشود.

نهج البلاغه حکمت 207

.

.

.

یا علی(علیه السلام)