همایش طلیعه حضور ویژه طلاب ورودی سال تحصیلی 95-94 حوزه علمیه خواهران استان تهران

روز سه شنبه 6 بهمن 1394 ، همایش طلیعه حضور ویژه خواهران طلبه استان تهران در مصلی امام خمینی(ره) برگزار گردید.

در این مراسم که حدود ساعت 9 صبح آغاز شد، بعد از تلاوت قرآن کریم، حجت‌الاسلام آقامیری مدیر حوزه علمیه خواهران استان تهران، ایراد سخن نموده، ضمن عرض خیر مقدم به خواهران طلبه، پیرامون سه موضوع مهم ازدواج، نشاط جوانی و غنیمت دانستن زمان صحبت نمودند. ایشان هدف از آمدن به حوزه های علمیه را آراستن طلاب به دروس علوم قرآنی دانستند و بر مراقبت از عدم اتلاف وقت و تحصیل با اخلاق در حوزه تأکید کردند. همچنین در خصوص اهمیت تزکیه، فرمودند: طلاب بهترین راه را برای آراستن خود به علم انتخاب کردند. شما طلاب که در ابتدای جوانی قرار دارید شایسته است برنامه زندگی خود را به گونه‌ای طراحی کنید که وقت خود را از دست ندهید که در نهایت دچار خسران شوید، عمر سرمایه‌ بزرگ الهی است که اگر تجارت سودمندی با آن نشود انسان دچار ضرر می‌شود. سپس در مورد اخلاق طلاب و اهمیت تشکیل خانواده، اظهار داشتند: طلاب در برخورد با اعضای خانواده و جامعه باید خوش‌اخلاقی را به نحو احسن رعایت کنند. تحصیل علوم دینی بسیار امر خوبی است اما آنچه مهم‌تر است تشکیل خانواده است که باید طلاب به آن توجه خاص داشته باشند.

دیگر سخنران همایش، آیت الله رشاد رئیس شورای عالی مدیریت حوزه های استان تهران و رئیس پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی بودند که با قرائت آیه 21 سوره ی روم خطاب به طلاب جدید الورود فرمودند: به اردوگاه نورانی حضرت حجت (ارواحنا له الفداء) خوش آمدید. امیدوارم این طلیعه¬ی حضور به طلیعه¬ی ظهور بپیوندد. سپس به وجود تفاوت ظریفی میان حضور برادران و حضور خواهران در اردوگاه حضرت حجت(عج) یعنی حوزه¬ اشاره نموده و فرمودند: هرچند هر دو دسته اشتراک مقصد دارند، و مقصد سربازی حضرت است و همگی سربازان آن بزرگوار می¬شوند، اما تفاوت کارکردی ظریفی بین این دو حضور هست. برادران حضور پیدا می‌کنند که تنها سرباز آن حضرت شده باشند؛ اما خواهران در این اردوگاه حضور می‌یابند که علاوه بر سربازی، سربازپروران صالحی برای آن بزرگوار باشند. اگر رسالت اصلی کسب کمال برای تربیت سرباز طراز است، قهراً خودْ باید سرباز طراز و سربازپرور طراز بار ببایند؛ این رسالت رسمی و غایت قصوای طلبگی خواهران است، و زنهار و مباد که در میانه¬ی راه، مقصد گم شود. ایشان در ادامه سخن به طرح سوالی با این مضمون پرداختند که در حوزه‌ی حقوق و اخلاق عرصه¬ی خانواده زن و مرد چه نسبتی با هم دارند؟ و در پاسخ به این سوال فرمودند: دنیا این پرسش را غلط طرح می‌کند و پاسخ غلط نیز به این پرسش غلط می‌دهد. اینکه زن و مرد را بسنجیم بر این مبنا که کدام برتر و کدام فروتر هستند، پرسش غلطی است. به همین جهت هر پاسخی به این پرسش و با تحفظ بر آن و درست‌انگاشتن اصل پرسش، ارائه شود بی¬گمان غلط است. پرسش درست در این خصوص آن است که: «زن و مرد چه نسبتی با هم دارند؟» و پاسخ صحیح آن است که این دو عنصر نسبت مکمل به هم دارند و هریک بدون دیگری ناقص است و هر دو با هم (آنگاه که کامل باشند) ثمربخش هستند و ثمر آن نیز تربیت انسان کامل است؛ اما هریک در فرایند تربیت انسان کامل نقش الهی و تکوینی خاص خویش را دارند. هیچ‌یک نمی‌تواند کار دیگری را انجام بدهد. سپس ایشان به تبیین نقش هر یک پرداخته و ضمن تفسیر آیه 21 سوره روم فرمودند: “براساس فرهنگ وحی که تاریخ عینی اولیاء الهی نیز آن را تایید می¬کند: زن مربی و مرد مدیر است؛ مرد رهبر است، و زن رهبرپرور است. نفس زن و مرد یکی است. با این وصف دیگر این پرسش جایی ندارد که زن برتر است یا مرد. نفس یکی است ولی نقش متفاوت است؛ زن مایه‌ی سکون و ثبات حیات شما خواهد بود. بین شما دو رکن و دو پیوند نهاد، پیوند مودت (عشق) و رحمت (گذشت) اولی موجب پیدایش پیمان ازدواج و دومی موجب دوام و پایایی این نهاد می‌شود. بشریت به قرار نمی‌رسید اگر خدا زن نمی‌آفرید. آنگاه به دلالت های تاریخ انبیا اشاره نمودند که : آدم بدون حوا ناقص و ابتر بود. پیامبر اسلام بی زهرا(س) ابتر بود، ابراهیم بدون هاجر، بی‌ اسماعیل است . باید در کنار موسی و پیش از موسی مادری آفریده شده باشد و دامنی آماده شده باشد و مستعد پروردن استعدادهای شگفت و شگرف و لایزال الهی در فرزندی باشد. در آن دامن است که استعدادهای این فرزند پرورده می‌شود تا موسی بشود و فرعون را به زیر بکشد. در کنار عیسی هم باید مریمی باشد، اما اگر پدری نبود باکی نیست. در آن روزگار که یک مرد که شایستگی پدری یک پیامبر الهی را داشته باشد وجود ندارد، اگر مریمی به عنوان مادر هست باکی نیست، چون در دامن او پیامبر خدا پرورده می‌شود. چون مریم هست عیسی هست. اول مؤمن به پیامبر یک زن است؛ اول شهید نهضت نبوی یک زن است؛ اول مهاجر هجرت که اساس تحولات آن روزگار از جاهلیت به مدنیت اسلامی است باز هم یک زن است و در کنار تو خدیجه باید باشد، زهرا هم باید باشد. زهرا(س) نباشد تو تنهایی. اینجا عرض می‌کنم که هرگز نام مبارک حضرت خدیجه را بی‌آنکه بر ایشان درود بفرستید به زبان نیاورید. انسان بسیار بزرگی است.
در کنار امیرالمؤمنین (ع) فاطمه بود. هرچند مدت زمان‌ دفاع حضرت زهرا از ولایت کوتاه بود، ولی این دوره¬ی کوتاه تاریخی شد، چون کارکرد و کارایی این مدت کم به اندازه¬ی یک تاریخ بود اگر حسنین (سلام‌الله علیهما) هستند و زینب (سلام‌الله علیها) هم هست، هم کنار تشت خونین پاره‌های جگر حضرت مجتبی (ع) حاضر و حامی بود، هم تا کنار تشت راس بریده¬ی حضرت سیدالشهدا (ع) حاضر و حامی امام بود.
در ادامه ایشان به طرح پرسش دیگری (به تعبیر خودشان ذهن آزار) پرداختند که چرا یک مرد وارد بازار کار می‌شود، مدیر و تاجر و سیاستمدار و یا استاد دانشگاه می‌شود و منشأ آثار چشمگیری می‌شود؛ بعد زن باید در خانه حبس و مشغول بچه‌داری باشد؟ آیا این دو جایگاه قابل مقایسه هستند؟ سپس در جواب فرمودند: این سؤال غلط است و هر جوابی که به سؤالی غلط داده شود، قطعاً غلط خواهد بود. باید سؤال را درست طرح کرد تا به جواب درست برسیم. اصلاً مگر نقش زن خانه‌داری است؟ نقش اصلی زن فرزندپروری است؛ در فقه ما زن وظیفه‌ی خانه‌داری ندارد. مسئله‌ی اصلی فرزندپروری است، فرزندانی که امام بشوند. امام اگر امام شود فقط خودش هست و خودش، یکی است، اما مادر اگر دو یا سه یا چهار فرزند آورد می¬تواند در دامان تربیتش دو، سه، چهار امام(معصوم یا غیرمعصوم) تربیت کند؛ حسنین بپرورد، یازده معصوم از دامان عصمت او ظهور کنند.
سپس ایشان اظهار داشتند که تاسیس حوزه‌های علمیه خواهران از بزرگ‌ترین مواهب انقلاب با برکت ما است و حوزه‌های علمیه‌ی خواهران را نباید با حوزه‌های علمیه‌ی برادران قیاس کرد، چنان‌که زن را با مرد نباید قیاس کرد؛ روزی در تاریخ غرب گفت زن مساوی و عین مرد است اما به تعبیر استاد بزرگوار مرحوم علامه شهید مطهری تساوی بین زن و مرد نیست بلکه تشابه بین زن و مرد است؛ یعنی همان‌گونه که مردها حقوقی دارند و باید به آن دست پیدا کنند، زنان هم حقوقی دارند که باید به آن دست پیدا کنند؛ هریک به حقوق خودشان و نه این به حقوق آن، و آن به حقوق این. رادیکال فمنیسم خطای بزرگی کرد. زن را مردانگاشتن، یعنی ضمنی و بلکه صریحاً اعتراف‌کردن که زن بودن ارزش نیست، بلکه زن آن‌گاه که مرد شد ارزشمند می‌شود. خود زن بذاتها ارزش ندارد و باید مرد شود تا ارزشمند شود. غرب این خطا را کرد و زن و مرد را یکسان کرد، ما این خطا را نکنیم. خواهران باید به کیفیت و غایتی در حوزه‌های علمیه حضور پیدا کنند که آن غایت فراچنگ آید. ما در تاریخ بلند عهد غیبت یک چیز برای ظهور کم داریم و می‌خواهیم با تاسیس و توسعه¬ی حوزه¬های علمیه¬ی خواهران همان کسری را مرتفع کنیم. و آن این که ما نیازمند سیصدوسیزده سردار صالح یا صحابی شایسته یکجا و «هم‌زمان» هستیم و نقش منحصربه‌فرد تاریخی که خواهران حضوریافته در اردوگاه حضرت حجت (عج) برعهده دارند این است. نقشی که مطابق مشیت تکوینی و تمشیت تشریعی الهی است بر ذمه¬ی مادران صالح طراز نهاده است. اگر چنین نشود به نظر من حوزه‌های علمیه‌ی خواهران فلسفه‌ی خود را از دست داده است، و نه حوزه‌های علمیه که خلقت زن فلسفه‌ی خویش را از دست داده است. فلسفه و غایت قصوای خلقت زن، تربیت مردان مرد است که موجب قرار و سکون بشریت می‌شوند و البته دست یابی به چنین مقصد متعالی، جز به امداد الهی و دستگیری صاحب اصلی حوزه ها ارواحنا فداه، میسور نخواهد شد.

در آخر حجت الاسلام والمسلمین دکتر محسن قمی معاون محترم بین‌الملل دفتر مقام معظم رهبری فرمودند: خداوند متعال انسان ها را برابر آفرید، اما سه معیار کسب علم، تقوی و جامعه سازی سبب برتری انسان‌ها است سپس به بیان ابعاد مختلف تربیتی فرزندان، یعنی ابعاد جسمانی، عاطفی، عقلانی و به ویژه بعد معنوی پرداختند و با اظهار اینکه بشریت معاصر از پوچی رنج می‌برد، به نقش مهم بعد معنوی در تربیت اشاره کردند. همچنین فرمودند : ما علاوه بر علم و خودسازی وظیفه جامعه سازی را داریم. بشر امروزی به سوی هر کسی که بتواند دردهای او را درمان کند دست نیاز دراز کرده است. امروز چرا نامه مقام معظم رهبری به جوانان اروپایی و آمریکایی در این کشورها با استقبال روبرو می شود چون ایشان دست روی همین نقاط درد گذاشته است، یعنی موضوع زوال تمدن غرب است. وی در ادامه سخنان خود به بانوان حوزوی توصیه کرد: برای خود رسالت جهانی قایل باشید ضمن اینکه درس خواندن را در درجه اول اهمیت قرار می دهید به مسایل خانوادگی نیز بی توجه نباشید. نقش زنان در خانواده نقش بسیار مهمی است. از هم اکنون خود را برای رسالت های مهم در سطح ملی، منطقه ای و بین المللی آماده کنید. ایشان در ادامه با اشاره به ضرورت یادگیری زبان های خارجی برای طلاب تصریح کرد: طلاب باید زبان عربی را مانند زبان مادری بیاموزند. زبان عربی را یاد بگیرید البته نه زبان فصیح بلکه عربی محاوره ای برای اینکه بتوانید با مردم کوچه و بازار صحبت کنید. توصیه رهبری همواره این بوده است که در کنار همه این مسایل به بصیرت سیاسی خود بیفزایید. شرایط را خوب تحلیل کنید؛ گاهی عدم درک صحیح از آنچه در اطراف ما می گذرد آسیب هایی به ما می رساند که سالهای سال باید برای جبران آن هزینه کرد.

در پايان جلسه خواهران طلبه از نمايشگاه كتاب برگزار شده در سالن مصلي بازديد كردند و همایش پیش از نماز ظهر به پایان رسید.

^{مهمترین ویژگی امام رضا(ع) که با شنیدن نامش باید به ذهنمان متبادر شود چیست؟}

^{• امام رضا(ع) در بین همۀ ائمۀ} هدی، صریح‌ترین پیام‌های ولایی را به مردم منتقل کردند و می‌توان گفت امام رضا(ع) در بیان و دعوت به امر امامت و ولایت، از جهاتی صریح‌ترین امام بودند.

وقتی مأمون، حضرت را به دارالخلافه آورد، حضرت به او فرمود: «مأمون! با این کاخ و سلطنت و با این تقرّبی که به ظاهر برای من درست کرده‌ای فکر نکن بر عزّت من در جهان اسلام افزوده‌ای! من در مدینه بر مَرکب خود سوار می‌شدم و بر قطعه کاغذی دستوری می‌نوشتم که در شرق و غرب عالم اطاعت می‌شد.» این یعنی من بدون هیچ خدم و حشم و دستگاهی حکمران مطلق دل‌ها هستم و به قدرت ظاهری تو نیازی ندارم!

(…فَوَ اللَّهِ إِنَّ الْخِلَافَةَ لَشَیْ‏ءٌ مَا حَدَّثَتْ بِهِ نَفْسِی وَ لَقَدْ کُنْتُ بِالْمَدِینَةِ أَتَرَدَّدُ فِی طُرُقِهَا عَلَى دَابَّتِی وَ إِنَّ أَهْلَهَا وَ غَیْرَهُمْ یَسْأَلُونِّی الْحَوَائِجَ فَأَقْضِیهَا لَهُمْ فَیَصِیرُونَ کَالْأَعْمَامِ لِی وَ إِنَّ کُتُبِی لَنَافِذَةٌ فِی الْأَمْصَارِ وَ مَا زِدْتَنِی مِنْ نِعْمَةٍ هِیَ عَلَیَّ مِنْ رَبِّی فَقَالَ لَهُ أَفِی لَکَ؛ عیون اخبار ^{الرضا/2/167)}

^{• ایشان می‌فرمایند: «نماز بدون امامت تمام نیست، زکات و روزه و حج و جهاد بدون امامت تمام نیست. و اساسا تمام احکام با امامت تمام می‌شود و بدون امامت همۀ اینها ناقص است؛ بِالإمام تمام الصَّلاةِ وَالزَّکاتِ وَالصّیامِ وَالحَجِّ وَ الجِهاد وَ توفِیرُ الفَیءِ وَالصَّدقات وَ إمضاءُ الحُدودِ وَالأحکام»(کافی/1/197) یعنی مهمترین موضوعی که امام رضا(ع) رویش کار کردند، مسألۀ امامت است. و مأمون هم این را می‌دید ولی نمی‌توانست کاری بکند.}

^{بنابراین وقتی نام شریف امام رضا(ع) را شنیدیم باید بگوییم «بزرگ فریادگر امامت» و ولایت. چون ایشان به هر دلیل، صریح‌ترین امام در بیان امر امامت و ولایت و معارف پیرامونیِ آن هستند. این مهمترین ویژگی امام رضا(ع) است.}

^{توصیف امام رضا از عظمت «امام» در خطبه‌ای مفصل}

^{• امام رضا(ع) در یک بیان مفصلی دربارۀ عظمت «امام» می‌فرماید: «امام مانند خورشید طالع است، عالم از نور امام جلال پیدا می‌کند و زیبا می‌شود، امام در افقی است که هیچ دستی به او نمی‌رسد. چشم‌ها هم به او نمی‌رسند، امام مانند ماه منیراست؛ الْإِمَامُ کَالشَّمْسِ الطَّالِعَةِ لِلْعَالَمِ وَ هِیَ بِالْأُفُقِ بِحَیْثُ لَا تَنَالُهَا الْأَیْدِی وَ الْأَبْصَارُ الْإِمَامُ الْبَدْرُ الْمُنِیرُ»( کافی/1/197) حضرت در ادامه می‌فرماید: «امام مانند دوست انیس و مونس آدم است، مانند پدرِ شفیق و دلسوز و مهربان است(نه پدر بی‌تفاوت) امام مانند برادرِ بسیار صمیمی است، امام مانند مادرِ مهربان نسبت به طفل شیرخواره است؛ الْإِمَامُ الْأَنِیسُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الشَّفِیقُ وَ الْأَخُ الشَّقِیقُ وَ الْأُمُّ الْبَرَّةُ بِالْوَلَدِ الصَّغِیر»(همان)}

^{• حضرت در ادامۀ توصیف جایگاه «امام» می‌فرماید: «امام یگانۀ روزگار خودش است. هیچ‌کس نمی‌تواند به مقامش نزدیک شود و هیچ‌ کسی معادل او نخواهد بود و بدلی برایش پیدا نمی‌شود و نظیری ندارد؛ الْإِمَامُ وَاحِدُ دَهْرِهِ لَا یُدَانِیهِ أَحَدٌ وَ لَا یُعَادِلُهُ عَالِمٌ وَ لَا یُوجَدُ مِنْهُ بَدَلٌ وَ لَا لَهُ مِثْلٌ وَ لَا نَظِیرٌ»(همان) اینکه آن زمان به امام رضا(ع) می‌گفتند «عالِم آل محمد(ص)» در واقع به ایشان ظلم می‌کردند و ایشان را در حد کلمۀ عالم خطاب می‌کردند. شاید به خاطر این بود که می‌خواستند مقام امامت ایشان را که بسیار بالاتر از مقام علمی ایشان بود را عنوان نکنند.}

^{• امام رضا(ع) در ادامۀ این خطبه می‌فرماید: «کسانی که آدم‌های باعظمتی هستند، در مقابل عظمت امام کم می‌آورند، حکما در امر امام متحیّر می‌شوند. افراد حلیم(که حلم لازمۀ علم است) نمی‌توانند امام را بفهمند و خطبا زبان‌شان بند می‌آید. متفکّرین نمی‌توانند بفهمند و زبان‌بازان حرفه‌ای وقتی به امام می‌رسند لال می‌شوند. اهل ادب وقتی به امام می‌رسند و می‌خواهند امام را توصیف کنند عاجز می‌شوند، حتی اگر بخواهند یک شأن از شئون امامت را بگویند، عاجز می‌شوند؛ حال چه‌طور می‌خواهند همۀ وجود و فضایل امام را بفهمند؟! وَ تَصَاغَرَتِ الْعُظَمَاءُ وَ تَحَیَّرَتِ الْحُکَمَاءُ وَ تَقَاصَرَتِ الْحُلَمَاءُ وَ حَصِرَتِ الْخُطَبَاءُ وَ جَهِلَتِ‏ الْأَلِبَّاءُ وَ کَلَّتِ الشُّعَرَاءُ وَ عَجَزَتِ الْأُدَبَاءُ وَ عَیِیَتِ الْبُلَغَاءُ عَنْ وَصْفِ شَأْنٍ مِنْ شَأْنِهِ أَوْ فَضِیلَةٍ مِنْ فَضَائِلِهِ فَأَقَرَّتْ بِالْعَجْزِ وَ التَّقْصِیرِ وَ کَیْفَ یُوصَفُ لَهُ أَوْ یُنْعَتُ بِکُنْهِهِ أَوْ یُفْهَمُ شَیْ‏ءٌ مِنْ أَمْرِهِ أَوْ یُوجَدُ مَنْ یُقَامُ مَقَامَهُ»(همان)}

^{• انشاءالله خداوند متعال معرفت امام را در قلب ما قرار دهد. از خدا می‌خواهیم همان‌طور که امام رضا(ع)، ما ولایی‌های ایران اسلامی را تربیت کرده، با تربیت این نفوس مستعد، ما را با رهبر عزیزمان، منتقل‌کنندۀ این جهان به جهان ظهور، و مقدمه‌ساز ظهور حضرت قرار دهد.}

برگرفته از سخنرانی حجت الاسلام علیرضا پناهیان در حرم حضرت معصومه(س)

صبح امروز مراسم سوگواری و عزاداری به مناسبت رحلت پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله) و شهادت کریم اهل بیت، امام حسن مجتبی (ع) با حضور اساتید و طلاب حوزه در مدرسه کریمه اهل بیت (س) برگزار گردید. در این مراسم دو طلبه ی محترم سال دوم به ذکر مصیبت اهل بیت و مداحی پرداختند و در نهایت از عزاداران با چای و حلوا پذیرایی شد.

آقا شنيده ام جگرت شعله ور شده

بي کس شدي و ناله ي تو بي اثر شده

پيش حسين سرفه نکن آه کم بکش

خون لخته هاي روي لبت بيشتر شده

يک چشم خواهرت به تو يک چشم بین تشت

تشت مقابلت پر خون جگر شده

از ناله هات زينب تو هل کرده است

گويا که باز واقعه ي پشت در شده

اي واي از مصيبت تابوت و دفن تو

واي از هجوم تير و تن و چشم تر شده

مي گفت با حسين اباالفضل وقت دفن

اين تيرها براي تنش دردسر شده

موي سپيد و کوچه و تابوت و زهر و تير

دوران غربت حسن اينگونه سر شده

يک کوچه بود موي حسن را سپيد کرد

يک اتفاق بود که او را شهيد کرد

مسعود اصلانی

^{امروز پس از اقامه نماز جماعت ظهر و عصر، مراسم عزاداری اربعین حسینی با حضور اسانید محترم و طلاب حوزه برگزار گردید.}

^{در این مراسم  استاد محترم، سرکار خانم ابهری به ذکر مصیبت اهل بیت (علیهم السلام) و قرائت زیارت ناحیه مقدسه پرداخته و در پایان همگی میهمان سفره اباعبدالله الحسین شدند.}

همینکه سمت نگاهش به قتلگاه افتاد

دلش شکست و دوباره به آه آه افتاد

دوباره زلزله ای بین بارگاه افتاد

اگر غلط نکنم کوه صبر راه افتاد

ولی چه کوه عجیبی چقدر خم شده است

چقدر دور و برش رشته کوه کم شده است

                                                                                  * شعر از رحمان نوازنی*